Het moederbeest in mij moet er alle registers voor open trekken, maar het moeilijke publiek dat onze Lou is, heb ik vanmiddag dan toch de ene na de andere brede glimlach gekregen. Vreemd genoeg lok ik deze fysieke reactie sneller uit wanneer ik hem beledig dan wanneer ik hem aanmoedigend aanspreek. Kir ik bijvoorbeeld 'onze Lou kan drinken als ne flinke' krijg ik evenveel respons als een dove zou reageren op een hem in het oor gefluisterde mop. Zeg ik daarentegen 'onze Lou kan stinken als ne flinke' krullen beide mondhoekjes horizontaal en opwaarts tot de meest vertederende der vertederendste glimlachen aller tijden. Een al even ondeugende blik krijg ik bij 'awel frikandel' en 'gij kijkt zo scheel als nen otter. Wie kijkt er zo scheel als nen otter? Onze Lou kijkt zo scheel als nen otter...' of 'zie ik dat wel goe, kijkt onze Lou wat flou, ja mijne sjoe de Lou, nu zie ik het heel goe, onze Lou kijkt een beetje flou'...
Je ziet, aan vocabularium heb ik nog niks moeten inboeten sinds het moederschap mij ten deel is gevallen. Eerstdaags probeer ik een van zijn ontwapenende fysieke contracties op gevoelige plaat vast te leggen, maar tot dan moeten jullie het stellen met deze foto van een van zijn trouwe volgelingen... een van onze Lou zijn vriendjes uit de Zoo van Antwerpen. De gelijkenis is er een van de verhouding waterdruppel tot waterdruppel.
