Bevallen is goed voor het lichaam, slecht voor de geest. Eensklaps verlies je zo'n drie kilo vrucht, ettelijke liters vocht en een stevige portie moederkoek. Maar tegelijk moet je ook aan zoveel denken dat je niet alleen de helft vergeet van wat je je had voorgenomen, maar dat je zelfs tot het voornemen an sich al niet meer toekomt. Ook vergeet je de benamingen van de meest elementaire dagdagelijkse voorwerpen. Dit leidt tot gesprekken zoals daar zijn: "P, dat ding waar uw hoofd 's nachts op rust, ligt dat nog in de auto?' of "P, als je naar de winkel gaat... ik heb vanmorgen dat glas laten vallen waar zo rood spul inzit waar je niet dik van wordt"... doelend op de pot Effi confituur met dertig procent minder suiker. Vermoeiend! En beangstigend... hopelijk gaat dit over van zodra ik terug moet gaan werken of mijn dagen daar zullen rap geteld zijn!
Maar goed, bevallen is dus goed voor het lichaam. Zelf begin ik met de dag meer en meer op Jerommeke te lijken. Bicepsgewijs dan toch. Enige uitleg dringt zich misschien op. Wel, wie van tijd tot tijd flesvoeding geeft, die weet hoe vermoeiend het is om zes keer per dag afwisselend op de linker- en de rechterarm een lijfje van enkele kilo's te ondersteunen. Ook doe ik de hele dag niets anders dan van de eerste naar de derde en van de tweede naar de kelderverdieping te hollen. Daarbij lijk ik ook steeds iets in mijn armen te dragen: Lou + pamper, Lou + papfles, Lou + tut, Lou + Maxi Cosi, Lou + wasmand, Lou + piano, Lou + koelkast, Lou + tien ton staal, enz. Dit heeft mij overigens ook meteen doen beseffen waarom je eerst mama moet worden voordat je een hele dag achter rommel ligt aan te lopen. Doe je dat niet, dan lijkt je huis in nog geen halve dag op Tsjernobyl na een heftige orkaan, aardbeving en tsunami.
' t Is allemaal wat... enfin, ik ga naar de winkel nu, maar eerst hijs ik onze Lou nog in de auto. Verschoning... onze Lou + buggy + Maxi Cosi + verschoningstas... En zo gebeurt het dat je voor een brood twee dagen onderweg bent. Tot een dezer!
