Lou = bommamagneet

Na enkele plichtplegingen aangaande onze Lou, de trotse drager van zowel mijn genen als die van zijn fiere vader, ging ik een glas rood uit 2006 drinken in Dansing Chocola, een van de beste kroegen in mijn hometown. Het glas wijn kreeg nog niet de kans om the chambreren of twee zestig plussers, als ik mijn fantasie de vrije loop laat heten ze respectievelijk Maria en Geraldine, bogen zich over de Maxi Cosi van mijn nageslacht. Daarbij schuwden de ouden van dagen geen fysieke toenaderingen, gaande van knijpen in onze Lou zijn perzikjes van wangen tot ongegeneerd ruiken aan zijn tot dan toe maagdelijk droge pamper.
"Dat is nog een kleintje, niet?"
"Vier weken en een klets."
"En een braaf venteke, zo te zien."
"Overdag wel, maar 's nachts zet hij zijn klep open."
"Och kind, dat verandert als ze licht van donker kunnen onderscheiden."
"In dat geval, iemand een zaklamp bij", probeerde ik het gesprek nog enigszigszins te redden van de voorspelbaarheid.
Mijn poging tot het introduceren van een komische noot vond geen gehoor, dus gooide ik het meteen over een andere boeg...
"Zoveel wijsheid in zo'n klein madammeke, u moet zelf ook kinderen hebben."
"Jawel", bevestigde Geraldine, "een jonkman van 36 jaar."

"In dat geval kan ik u mijn beste vriend Raf voorstellen, ook een jonkman, een losse thirty something, doet niet in huis, spreekt minstens met twee woorden en mag tegen Koningin Fabiola gewoon 'ons bomma' zeggen."
Geraldine keek mij met ietwat glazige ogen aan. Of het lag aan de 33'er die ze net naar binnen had gehesen, of aan een bug in de communicatie. Het bleek het tweede... In Tielt, daar waar Geraldine haar fermette heeft staan, betekent een jonkman zoveel als een man op leeftijd die nooit getrouwd is geraakt, terwijl bij ons in Antwerpen iedereen weet dat een jonkman gewoon een vuil janet is... dit geheel zonder waardeoordeel overigens.

Nadat ik het linguistische euvel had opgemerkt, probeerde ik het nog te redden met volgende dooddoener:
"Dus hij zoekt nog een goei vrouwke?"
"Nee", zei Geraldine, " hij is gelukkig zoals hij is. Hij woont boven mij, is altijd netjes gekleed, heeft de perfecte job, gaat twee weekends per jaar naar Parijs en een midweek naar Londen en in zijn vrije tijd vind je hem in de opera."
LAP, daar had je het... het onweerlegbare bewijs dat de zoon van Geraldine eigenlijk een dochter was. DE OPERA? HOEVEEL NICHT KAN JE ZIJN?

Sjoe de Raf, zoek niet verder langs Vlaamse wegen, dark rooms in binnen- en buitenland, supermarkten, disco- of bibliotheken, de man van je dromen vind je in Dansing Chocola, niets vermoedend op een weekdag, tussen twee en drie, bij moeders en grootmoeders van jonkmannen aller leeftijden, groot en klein, dik en fijn. Ik heb nog zo'n 12 weken om ze te screenen... I'll keep you posted!