Vandaag is onze Lou exact vijf weken, drie weken als je bedenkt dat hij twee weken te vroeg is gekomen, maar dat breng ik enkel in rekening om mijn moederlijke trots extra in de verf te zetten. Enfin, vandaag is het onweerlegbare bewijs geleverd dat onze Lou dan wel een zoogdier mag zijn, maar dan toch een van de menselijke soort. Ridere humanum est, ofte 'lachen is menselijk' en vandaag heeft onze Lou (nadat ik uren met hem gespeeld heb, 't was dat of poetsen, en bovendien wil ik hem bewust uitputten overdag zodat hij de dag van de nacht leert onderscheiden) voor de allereerste keer gelachen in wakkere toestand. Daarvoor deed hij het wel eens tijdens zijn REM-slaap en dus geheel onbewust. Hoewel ook in wakkere toestand een lachje volledig onbewust kan voortkomen uit een of ander ongecontroleerde musculaire samentrekking, geloof ik graag dat hij met deze allereerste blijk van sympathie heel bewust zegt: "Dank u mama om al vijf weken elke nacht wakker te blijven, om mijn persoonlijke hygiene boven die van uzelf te plaatsen, om mij van eten te voorzien en mij van krampen te verlichten. En dus geef ik hem een dikke knuffel en vraag hem volledig lyrisch: "Awel, wat is 't, hebt ge in uw broek gepist? " waarna ik met een geheel vernieuwde overgave zijn pamper ververs.
