Lou's Rocky Road Rotsen

Hi folks,

Ik ben nog steeds niet beter... Het vocht dat uit mijn neusgaten stroomt heeft een groter debiet dan de Niagara Falls en elke keer dat ik hoest, ben ik figurant van dienst voor de instructievideo 'Heimlich for babies... for dummies', binnenkort te downloaden op YouTube. Ik heb mij in mijn korte bestaan van acht weken nog nooit zo miserabel gevoeld.

Nu zou een goed moment zijn om te smullen van Lou's Rocky Road Rotsen... 'soul food voor in goede en slechte dagen', zoals mijn doopsuiker beloofde. Voor wie ik na mijn recente geboorte dit prachtige kleinood nog niet heb kunnen overhandigen, volgt nu het recept.

Stap 1 - Neem plaats in de buggy en rij naar een winkel in je buurt voor volgende ingrediënten:

- 125 gram boter
- 300 gram chocolade
- 3 eetlepels gouden siroop
- 200 gram petit beurres
- 100 gram roze spekjes

Stap 2 - Simuleer een acute hoestbui, dringende boodschap aan het toilet of een nakende terreurdreiging waardoor je de plaat moet poetsen en het kook- en afwasgedeelte aan moeder de vrouw kan overlaten.

Zij smelt dan wel de boter, chocolade en siroop en zet daarvan ongeveer 125 ml opzij. De rest van het mengsel giet ze in een grote schaal. Ondertussen doe je zelf het leuke werk... je steekt de petit beurre koekjes in een zakje en slaat ze met een deegrol KAPOT KAPOT KAPOT tot brokken en kruimels. Vervolgens voegt mama de koekjes toe aan de schaal en overgiet ze het geheel met het resterende chocolademengsel. Na twee uur stijven in de koelkast hak je alles in 24 rotsen. Afgewerkt met poedersuiker smaken ze het best!

P.S.: Opgelet, als je het grove werk aan je Motherhip overlaat, vergewis je er dan van dat zij wel degelijk het diploma van keukenprinses heeft gehaald, want anders krijg je toestanden zoals bij mij thuis. Mijn mama heeft zonet SPUITwater (!) opgewarmd om thee mee te zetten.
She's CRAZY!
Lou x

De Lou is niet goe...

Joe de mannen,

Voor mij even geen publieke optredens, signeersessies of afterparties, want eergisteren ben ik opgestaan met slijm in mijn keel, een knorretje in mijn neus en een eetlust als die van Twiggy na een driedubbele maagverkleining. Verdict? Een stevige verkoudheid. Tja, de leeftijd hé! Ik ben ook geen vier weken meer...
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik ben dus ziek en daarom onderworpen aan medische experimenten waarvan ik het nut graag aan enig kritisch oog blootstel.

Vooreerst is er fysiologisch serum dat mijn Mothership elke drie uur in mijn beide neusgaten spuit. Daar hou ik zeker een fobie voor water aan over! En of het werkt, is nog maar de vraag, want ik blijf knorren en piepen als een varken op weg naar de slachtbank.

Nu, dat fysiologisch serum is klein bier tegenover die raket die mijn Mothership dagelijks langs die andere opening (grrrrrrr...) naar binnen werkt. Als iemand mij Facebook-gewijs in contact kan brengen met de nazaten van S. Freud, graag dan, want ik vermoed een nakende fixatie in mijn anale fase...

Soit, ik hoop dat ik snel weer de oude ben want mijn Mohership moet dringend nog eens onder de mensen komen. En voor oudjaar heb ik een glansoptreden gepland bij nonkel Raf. Mijn moederfiguur gaat dan hert maken op een tarte tatin van peren, vergezeld van pastinaakpuree en tagliatelle van schorseneren, MMMMMMM! Ik zal dus maar braaf al mijn lichaamsopeningen spreiden ter verbetering van mijn algeheel welzijn.

P.S.: Mijn moeder heeft een nieuwe gsm en heeft nog niet ontdekt hoe ze gemiste oproepen kan terugvinden. Als je dus niets van haar hoort, dan ligt dat aan haar technische knobbel die de grootte heeft van een erwt, en NIET, ik herhaal, NIET aan mijn ziekte van de voorbije dagen. Blijven bellen dus...

Allez, salut, op jullie gezondheid en tot binnenkort,
Lou xxx

Ik wou...

... dat ik nooit geboren was! WHEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEI!

Ernie for president!

Vier van mijn meest tijdrovende dagtaken zijn slapen, eten, groeien en pampers vullen, maar af en toe vraag ik een time out... tijd om te chillen en de krant te lezen. De weekendbijlage van De Standaard was -zoals zijn unique selling proposition doet vermoeden- alweer 'onverantwoord interessant'. Lezers van De Morgen of -erger- geheelonthouders van de geschreven pers leg ik graag uit wat in deze extra katern mijn bijzondere aandacht trok. Een panel van redacteurs en bekende Vlamingen ging op zoek naar de meest geweldige man en vrouw van de voorbije tien jaar. Maar wat is geweldig? Volgens De Standaard is iemand geweldig als die levenswijs is, over zowel een aanzienlijk EQ als IQ beschikt, hij of zij uitstraling en sex appeal heeft en iemand is met wie je in een lift wil vastzitten. Vooral dat laatste criterium legde nogal wat gewicht in de schaal. Een aantal voor de hand liggende BV's haalde de shortlist niet. Eva De Roovere wegens te veel gezaag, Pacale Platel wegens 'vree wijs de max' over het paard getild en Ilah wegens baarmoederschmerz. Bij de mannen vielen verrassend Mark Uytterhoeven en Tom Lenaerts uit de boot. De eerste omdat die de laatste tien jaren enkel nog jeu de boules speelt, de andere wegens een beetje saai... de Yves Leterme van de televisie.

Enfin, bekijk het zelf maar allemaal, in uw stamcafé ligt ongetwijfeld nog wel ergens een verdwaald exemplaar van de weekendkrant. Wel geef ik u graag de winnaars mee. Aanvoerder voor de mannen was Tom Lanoye, kapitein van de vrouwen Frieda Van Wijck. Een notoire homo als opperman en het alfateefje van de Vlaamse lach...

Is deze uitslag onterecht? Daarover geef ik liever geen waardeoordeel, ware het niet dat ik in de top 25 bij de heren toch ook graag mijn goede vriend Ernie had gezien. 'Bert, Bert, er zit een banaan in je oor' is toch de meest basale televisiequote van de voorbije tien, twintig, misschien wel dertig jaar? Kom daar maar eens achter met kartonnen dozen, experimentele brilmonturen of een tongval uit het Waasland, MIJN GEDACHT!

Two worlds collide...

Ja lap, het is zover... twee werelden, die van voor en na Lou (hoewel die twee mekaar natuurlijk niet noodzakelijkerwijs uitsluiten), zijn vannacht genadeloos gebotst. Toen ik om 3 uur vannacht (ook weer genadeloos) werd gewekt om mijn zoon van melk te voorzien, waren de neuronen in mijn hersenpan nog net voldoende wakker om volgend droombeeld te onthouden: ik zit samen met mijn collega en goede vriend, C. Dieltjens, aan een tafeltje in Café De Muze met een fles van een goed jaar. Plots sta ik op en zeg ik: "Ik ga even naar het toilet want ik moet mijn pamper vervangen." GRIEZELIG.......GRRRRRRR!

When the baby smiles...

Het moederbeest in mij moet er alle registers voor open trekken, maar het moeilijke publiek dat onze Lou is, heb ik vanmiddag dan toch de ene na de andere brede glimlach gekregen. Vreemd genoeg lok ik deze fysieke reactie sneller uit wanneer ik hem beledig dan wanneer ik hem aanmoedigend aanspreek. Kir ik bijvoorbeeld 'onze Lou kan drinken als ne flinke' krijg ik evenveel respons als een dove zou reageren op een hem in het oor gefluisterde mop. Zeg ik daarentegen 'onze Lou kan stinken als ne flinke' krullen beide mondhoekjes horizontaal en opwaarts tot de meest vertederende der vertederendste glimlachen aller tijden. Een al even ondeugende blik krijg ik bij 'awel frikandel' en 'gij kijkt zo scheel als nen otter. Wie kijkt er zo scheel als nen otter? Onze Lou kijkt zo scheel als nen otter...' of 'zie ik dat wel goe, kijkt onze Lou wat flou, ja mijne sjoe de Lou, nu zie ik het heel goe, onze Lou kijkt een beetje flou'...
Je ziet, aan vocabularium heb ik nog niks moeten inboeten sinds het moederschap mij ten deel is gevallen. Eerstdaags probeer ik een van zijn ontwapenende fysieke contracties op gevoelige plaat vast te leggen, maar tot dan moeten jullie het stellen met deze foto van een van zijn trouwe volgelingen... een van onze Lou zijn vriendjes uit de Zoo van Antwerpen. De gelijkenis is er een van de verhouding waterdruppel tot waterdruppel.

We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal!

Zingt oh zingt, want onze Lou heeft vannacht geslapen van 23 tot 5 uur! Officieel heet dat 'doorslapen' ... maar officieus noem ik dat 'te rap tevreden zijn'. Close... but no cigar dus, maar toch al een schoon geste van ons bazeke om zijn ouderlijke voogden wat meer nachtrust te gunnen. En dagrust... want sinds vanochtend 7 uur heeft onze Lou nog geen kik gegeven. VERDACHT ZAAKSKE! Ik zal hem eens zachtjes porren om hem vervolgens zodanig uit te putten dat hij vannacht slaapt zoals een Doornroosje dat aan de Temesta zit. Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz! Fingers crossed...

Een moederhand is snel gevuld!

JA LAP... Ik ben gejosd, gesjareld, bij mijn pietje genomen!
De laatste dagen ben ik door mijn 5 weken-sprongetje gegaan waarbij ik razendsnel al mijn zintuigen heb ontwikkeld, maar waarbij ik ook ons moeder op de kast gejaagd heb. Een week lang weigerde ik mijn fles op te drinken, boertjes te laten, pampers te vullen of te slapen. Echt man, ons moe haar ogen stonden zoals de kijkers van Michel Daerden na zijn eerste vijf ochtendpilsjes. Moe dat die was, NIET TE GELOVEN!

Anyway, ik ben dus gejosd! Doordat ik het zo heb uitgehangen vorige week ben ik vannacht voor de eerste keer naar mijn eigen kamer gevlogen en lig ik niet langer in de master bedroom naast mijn anders wel geweldige verwekkers. Bovendien heeft mijn Mothership een verdacht goedje in mijn laatste fles gedaan gisteren. Zelf denk ik aan Rohypnol, maar het kunnen ook gewoon vanille rijstvlokken van Bambix zijn geweest. De gifbeker voor Aristotelou.... GRRRRRRRRRR!

Ik dacht bij mezelf: "Lou, geef dat arm schaap van uw moeder iets terug voordat die zichzelf iets aandoet en gijzelve, schone jongen dat ge zijt, zeer voorbarig een halve wees wordt." Of erger nog, misschien worden mijn ouders wel plotsklaps terug kinderloos... als je begrijpt wat ik bedoel. En dus heb ik mijn duit in het zakje gedaan door deze nacht voor de eerste keer een uur langer te slapen, van 23 uur tot 3.30 uur. En inderdaad, mijn Mothership liet meteen al haar schilden zakken en straalde door haar kleine slaapoogjes heen van hemels geluk.

Nu, ik vind dat ik niet meteen al mijn troeven moet uitspelen. Een moederhand is immers snel gevuld, dat weet het kleinste kind, en zo ook een pamper. Vanmorgen heb ik al die papjes van de voorbije dagen in één welgemikt schot uitgedreven. Zelfs mijn mouwen hingen vol met wat nog het meest lijkt op kipcurry, een dikke week na de vervaldatum. Natte doekjes konden de klus niet klaren dus ons moeder heeft mij met kipcurry en al in bad gestoken. Raaaaaaaaaanzig ze man! Vooral dan voor ons moeder! Maar "oog om oog, stront om stront", zeg ik!
Allez, kakt ze, Lou xxx

PROTLOU

Remember de PROTPUT (Het Eiland, nvdr.)? Zij krijgt concurrentie uit onverwachte hoek... en wel van een baby van om en bij de vier kilo, bijgenaamd de PROTLOU! Het hele etmaal lang ontsnappen uit Lou's donkerste spelonk lichaamsgassen van diverse oorsprong. En dat levert aan tafel volgende gesprekken op:

P: "Waar ligt De Standaard?'
Ik: "Op zijn verzorgingskussen."
P: "Op zijn verzorgingskussen? Sebiet staat het weerbericht op zijn poepeke!"
Ik: "Dan spreken ze weer van een 'turbulent hogedrukgebied'."

En meer hebben de P en ik niet nodig om de macaroni er van het lachen door onze neus te zien uitkomen. Ouder zijn is één ding, maar volwassen? Zolang er pis-kak-stront-humor bestaat, JAMAIS!

Ridere humanum est!

Vandaag is onze Lou exact vijf weken, drie weken als je bedenkt dat hij twee weken te vroeg is gekomen, maar dat breng ik enkel in rekening om mijn moederlijke trots extra in de verf te zetten. Enfin, vandaag is het onweerlegbare bewijs geleverd dat onze Lou dan wel een zoogdier mag zijn, maar dan toch een van de menselijke soort. Ridere humanum est, ofte 'lachen is menselijk' en vandaag heeft onze Lou (nadat ik uren met hem gespeeld heb, 't was dat of poetsen, en bovendien wil ik hem bewust uitputten overdag zodat hij de dag van de nacht leert onderscheiden) voor de allereerste keer gelachen in wakkere toestand. Daarvoor deed hij het wel eens tijdens zijn REM-slaap en dus geheel onbewust. Hoewel ook in wakkere toestand een lachje volledig onbewust kan voortkomen uit een of ander ongecontroleerde musculaire samentrekking, geloof ik graag dat hij met deze allereerste blijk van sympathie heel bewust zegt: "Dank u mama om al vijf weken elke nacht wakker te blijven, om mijn persoonlijke hygiene boven die van uzelf te plaatsen, om mij van eten te voorzien en mij van krampen te verlichten. En dus geef ik hem een dikke knuffel en vraag hem volledig lyrisch: "Awel, wat is 't, hebt ge in uw broek gepist? " waarna ik met een geheel vernieuwde overgave zijn pamper ververs.

Mama = Jerommeke

Bevallen is goed voor het lichaam, slecht voor de geest. Eensklaps verlies je zo'n drie kilo vrucht, ettelijke liters vocht en een stevige portie moederkoek. Maar tegelijk moet je ook aan zoveel denken dat je niet alleen de helft vergeet van wat je je had voorgenomen, maar dat je zelfs tot het voornemen an sich al niet meer toekomt. Ook vergeet je de benamingen van de meest elementaire dagdagelijkse voorwerpen. Dit leidt tot gesprekken zoals daar zijn: "P, dat ding waar uw hoofd 's nachts op rust, ligt dat nog in de auto?' of "P, als je naar de winkel gaat... ik heb vanmorgen dat glas laten vallen waar zo rood spul inzit waar je niet dik van wordt"... doelend op de pot Effi confituur met dertig procent minder suiker. Vermoeiend! En beangstigend... hopelijk gaat dit over van zodra ik terug moet gaan werken of mijn dagen daar zullen rap geteld zijn!

Maar goed, bevallen is dus goed voor het lichaam. Zelf begin ik met de dag meer en meer op Jerommeke te lijken. Bicepsgewijs dan toch. Enige uitleg dringt zich misschien op. Wel, wie van tijd tot tijd flesvoeding geeft, die weet hoe vermoeiend het is om zes keer per dag afwisselend op de linker- en de rechterarm een lijfje van enkele kilo's te ondersteunen. Ook doe ik de hele dag niets anders dan van de eerste naar de derde en van de tweede naar de kelderverdieping te hollen. Daarbij lijk ik ook steeds iets in mijn armen te dragen: Lou + pamper, Lou + papfles, Lou + tut, Lou + Maxi Cosi, Lou + wasmand, Lou + piano, Lou + koelkast, Lou + tien ton staal, enz. Dit heeft mij overigens ook meteen doen beseffen waarom je eerst mama moet worden voordat je een hele dag achter rommel ligt aan te lopen. Doe je dat niet, dan lijkt je huis in nog geen halve dag op Tsjernobyl na een heftige orkaan, aardbeving en tsunami.

' t Is allemaal wat... enfin, ik ga naar de winkel nu, maar eerst hijs ik onze Lou nog in de auto. Verschoning... onze Lou + buggy + Maxi Cosi + verschoningstas... En zo gebeurt het dat je voor een brood twee dagen onderweg bent. Tot een dezer!

Lou en Leon

Hier is hij dan... de enige echte Leon! Gisteren zijn mijn Mothership en ik bij hem gaan eten. Mijn mama heeft lekkere hapjes gekregen, pasta met kip en spekjes, veel wijn en een dessertbordje met een pannenkoekje, ijspralines, een Antwerps handje en roomsoesjes. Echt lekker! En weet je wat ik heb gehad? Just, PAP, altijd weer diezelfde PAP... Ik kan letterlijk geen PA.. meer zeggen. Voor het eten geef ik dus een drie, maar de gezelligheid scoort dan weer een dikke tien want Leon is, zoals jullie kunen zien, nu al mijn dikke dikke vriend! Hoewel... ik heb hem nog niet gesproken over zijn muzikale voorkeur. Zelf ben ik een overtuigd Beatles-adept (Hence the T-shirt!), dus ik hoop dat Leon niet voor The Doors is... want zo gaat dat, of je bent voor The Beatles of voor The Doors, je kunt niet van twee walletjes eten. Tja, The Doors... dat zou echt de deur sluiten.
Allez man, The Doors... deur sluiten... hoort mij, precies zo'n mop van ons moeder... enfin, ik zal er dan maar zelf mee lachen!

Vanmiddag ga ik mijn andere nieuwe vriend bezoeken, de Lars, en morgen moet ik binnenblijven, want ons moeder moet poetsen. Zucht, kende mijn papa maar een goei kuisvrouwke... Allez, salut!
Lou xxx

The L-Word

Chansaaaaaaaaaaaaar, dat ik ben! Vannacht is alweer een nieuw vriendje van mij geboren! Hij luistert naar de naam LARS en ik kan al niet wachten om hem te gaan bezoeken. Ik denk dat het een straf bazeke is, want hij is vier weken jonger dan ik maar hij weegt los aan de haak al bijna evenveel als ondergetekende. Ik zal nog veel spek mogen eten als ik de Lars wil inhalen, maar dat is buiten mijn mama gerekend die mij alleen maar witte smurrie voorschotelt, BAKKES! Komt Peter Goossens elke avond met zijn smoelwerk op TV en heb ik nog steeds geen vast voedsel van dichtbij gezien...

Trouwens, vandaag heb ik ook al met een ander vriendje gespeeld, de LOUIS, dat is het nageslacht van Joris en Joke, vrienden van mijn mama en papa. Louis is afgemeten en afgestreken vier dagen ouder dan ik en die kan koppen trekken, niet normaal! Volgens mij wordt dat de plezantste van ons allemaal. Man, man, man, gaan wij drietjes lol maken in de Scouts later!

En dan is er nog LEON, de kleine spruit van Leentje, ook weer een vriendin van mijn mama (man, man, man, mijn moeder is een populair grietje, mijn gedacht). Vanavond mogen we bij Leentje en Leon gaan eten... hopelijk krijg ik eens iets anders voorgeschoteld dan die eeuwige melk... fingers crossed!

En het lijstje is nog niet gedaan... Eerder dit jaar is LIEN geboren, waarschijnlijk mijn eerste lief dat ik op de mond ga kussen, maar zeg dat nog maar niet tegen papa Davy, want ge weet hoe vaders zijn met hun dochters!

En als kers op de taart wordt er nu volop gewerkt aan de vrouw van mijn leven, dochter van Barbara en Harm, waarschijnlijk een Leonie of een Line of een Lea... om in het L-thema van het jaar verder te gaan. Of is het in 2010 aan de letter M en wordt het een Marie, een Martha of een Margo? Enfin, 't doet er niet toe, als ze maar lekker kan koken, want de liefde van de man gaat door de maag. Als mijn moeder dat nu ook eens wist, zuuuuuuuucht!
LOU xxx

Wat een miserie!

Mensen, mensen toch. Wat ik in mijn prille leventje al niet moet meemaken. Om gek van te worden!


Onlangs heeft Darth Papa mij een stukje van mijn blog voorgelezen (ze denken dat ik nog niet kan lezen, dus laat ik ze nog maar even in de waan) en ik kon mijn eigen oren niet geloven. 'Bij de Heilige Pampers, durven ze te insinueren dat ik misschien een voorstander van de Griekse beginselen ben?' riep ik verschrikt in mezelf.


Ik schrok me letterlijk een hoedje!

Gelukkig is mijn teerbeminde vader er nog, die mij een handje kan helpen om het tegendeel te bewijzen. 

Volg maar even mee:

Eerst nog even snel een dutje in mijn kei-stoer bedje ...

dan een kusje van een ... seeeeg mama, de mensen!

En dan mag ik in deze coole outfit mee met Darth Papa om samen een strippeke te kopen en een baby-pintje te gaan drinken.

Als er nu nog mensen zijn die durven te twijfelen aan mijn geaardheid, dan moeten die een klein beetje dichter komen ... nog een beetje dichter ... dichter ... 

en dan zal ik eens slaande argumenten gebruiken!

Tenzij je een heel mooi meisje bent natuurlijk.

Tot de volgende keer maar weer,

Lou xx

Lou = bommamagneet

Na enkele plichtplegingen aangaande onze Lou, de trotse drager van zowel mijn genen als die van zijn fiere vader, ging ik een glas rood uit 2006 drinken in Dansing Chocola, een van de beste kroegen in mijn hometown. Het glas wijn kreeg nog niet de kans om the chambreren of twee zestig plussers, als ik mijn fantasie de vrije loop laat heten ze respectievelijk Maria en Geraldine, bogen zich over de Maxi Cosi van mijn nageslacht. Daarbij schuwden de ouden van dagen geen fysieke toenaderingen, gaande van knijpen in onze Lou zijn perzikjes van wangen tot ongegeneerd ruiken aan zijn tot dan toe maagdelijk droge pamper.
"Dat is nog een kleintje, niet?"
"Vier weken en een klets."
"En een braaf venteke, zo te zien."
"Overdag wel, maar 's nachts zet hij zijn klep open."
"Och kind, dat verandert als ze licht van donker kunnen onderscheiden."
"In dat geval, iemand een zaklamp bij", probeerde ik het gesprek nog enigszigszins te redden van de voorspelbaarheid.
Mijn poging tot het introduceren van een komische noot vond geen gehoor, dus gooide ik het meteen over een andere boeg...
"Zoveel wijsheid in zo'n klein madammeke, u moet zelf ook kinderen hebben."
"Jawel", bevestigde Geraldine, "een jonkman van 36 jaar."

"In dat geval kan ik u mijn beste vriend Raf voorstellen, ook een jonkman, een losse thirty something, doet niet in huis, spreekt minstens met twee woorden en mag tegen Koningin Fabiola gewoon 'ons bomma' zeggen."
Geraldine keek mij met ietwat glazige ogen aan. Of het lag aan de 33'er die ze net naar binnen had gehesen, of aan een bug in de communicatie. Het bleek het tweede... In Tielt, daar waar Geraldine haar fermette heeft staan, betekent een jonkman zoveel als een man op leeftijd die nooit getrouwd is geraakt, terwijl bij ons in Antwerpen iedereen weet dat een jonkman gewoon een vuil janet is... dit geheel zonder waardeoordeel overigens.

Nadat ik het linguistische euvel had opgemerkt, probeerde ik het nog te redden met volgende dooddoener:
"Dus hij zoekt nog een goei vrouwke?"
"Nee", zei Geraldine, " hij is gelukkig zoals hij is. Hij woont boven mij, is altijd netjes gekleed, heeft de perfecte job, gaat twee weekends per jaar naar Parijs en een midweek naar Londen en in zijn vrije tijd vind je hem in de opera."
LAP, daar had je het... het onweerlegbare bewijs dat de zoon van Geraldine eigenlijk een dochter was. DE OPERA? HOEVEEL NICHT KAN JE ZIJN?

Sjoe de Raf, zoek niet verder langs Vlaamse wegen, dark rooms in binnen- en buitenland, supermarkten, disco- of bibliotheken, de man van je dromen vind je in Dansing Chocola, niets vermoedend op een weekdag, tussen twee en drie, bij moeders en grootmoeders van jonkmannen aller leeftijden, groot en klein, dik en fijn. Ik heb nog zo'n 12 weken om ze te screenen... I'll keep you posted!