Ondanks de niet te negeren pijnen die mij bij zijn geboorte ten deel zijn gevallen, is vandaag het onweerlegbare bewijs geleverd dat Lou Hoyberghs geen zoon van mij is.Por qué? Wel, zonet is junior Hoyberghs in slaap gevallen met op de achtergrond Closing Time van Tom Waits, en dan nog wel op het wondermooie Martha.
Er zouden praatgroepen moeten bestaan voor ouders zoals ik, of dan toch minstens een zelfhulpboek, al was het er een van de afschuwelijk overgewaardeerde Dr. Phil... Give me SOMETHING!
En het ergste is nog wel dit: nu heb ik volledige controle over wat Lou op muzikaal gebied binnenkrijgt, maar binnenkort zit hij drie dagen per week in de crėche alwaar hij wellicht voorgoed auditief verminkt wordt door foute muzak allerhande. Het staat vast, de dag dat hij zijn lippen kan tuiten, krijgt hij een mondharmonica, en van zodra hij de pincetgreep onder de knie heeft, een gitaar. En nu ga ik een beetje Nina door zijn strot rammen. "My baby just cares for me..."
