Tom Waits

Ondanks de niet te negeren pijnen die mij bij zijn geboorte ten deel zijn gevallen, is vandaag het onweerlegbare bewijs geleverd dat Lou Hoyberghs geen zoon van mij is.

Por qué? Wel, zonet is junior Hoyberghs in slaap gevallen met op de achtergrond Closing Time van Tom Waits, en dan nog wel op het wondermooie Martha.

Er zouden praatgroepen moeten bestaan voor ouders zoals ik, of dan toch minstens een zelfhulpboek, al was het er een van de afschuwelijk overgewaardeerde Dr. Phil... Give me SOMETHING!

En het ergste is nog wel dit: nu heb ik volledige controle over wat Lou op muzikaal gebied binnenkrijgt, maar binnenkort zit hij drie dagen per week in de crėche alwaar hij wellicht voorgoed auditief verminkt wordt door foute muzak allerhande. Het staat vast, de dag dat hij zijn lippen kan tuiten, krijgt hij een mondharmonica, en van zodra hij de pincetgreep onder de knie heeft, een gitaar. En nu ga ik een beetje Nina door zijn strot rammen. "My baby just cares for me..."

The Hulk!

Weet ge waar ik echt kwaad van kan worden? Dat er vogels in mijn bakske zitten!


Laat mij dit even verduidelijken. Sinds enige tijd heeft er zich een soort Ciconia ciconia (nen ooievaar dus) boven op mijn speelterrein genesteld. Ge moet maar lef hebben hé! En dan proberen ze mij wijs te maken dat het "een prachtig mobiel" is. Taraara, der zit ne vogel op mijn bakske!


Vinden jullie dat normaal? Mijn teerbeminde ouders blijkbaar wel. Want die lachen zich een kriek als ik daar groen van woede en opgeblazen van frustratie wild in het rond begin te meppen om die verfoeide kip weg te jagen. Zelfs het besmeuren van zijn vleugels met moeizaam opgespaarde snottepieten mag niet baten. Ik blijf opgescheept zitten met "onze gevederde vriend". Ha ha ha, lachen zenne (enig sarcasme is mij niet vreemd, dat krijg je met zulke ouders hé).


Wacht maar. Kennen jullie Lou Ferrigno nog? Haal die even voor de geest, weet dat ik ondertussen al losjes de 6kg gepasseerd ben en dat mijn geduld bijna op is! Nog een paar dagen en dan ...

LOU WILL SMASH ! ! !

Dikke kussen van het Loubasje xx

Mete Reevie

Kennen jullie eigenlijk mijn meter al? Ze heet Evy,
maar ik noem haar Mete Reevie, want dat is veel origineler. Hier zie je haar zo'n 12 weken geleden, luttele dagen voor ik geboren ben, stevig mijn toenmalige cocon omhelzend nadat ons ma en onze pa hadden gevraagd of ze mijn godmother wilde zijn. Nu... resistance was futile, want mijn geboortekaarten waren op dat moment al gedrukt, dus sowieso kon ze geen nee zeggen. Haar naam stond al stevig in het papier gegrift. Goei mopke van de oudjes, hé!

Mete Reevie heeft een hond, Odette. Odette is geboren op 31 oktober, een volledige dag na mij dus, en ze is ongeveer even groot als de doorsnee sleutelhanger. Sinds Mete Reevie Odette in huis heeft gehaald, begrijpt ze hoe zot ons ma werd van de slapeloze nachten, want Odette begint te blaffen van zodra de engeltjes 's avonds het licht uitdoen.

Maar ondanks dat Odette onnatuurlijk veel lawaai maakt om zo klein te zijn, ziet Mete Reevie haar toch graag. En ons ma ook. Zij zegt: "ik zie Odette het liefst dat ik een hond graag kan zien." Maar dat vindt Mete Reevie geen compliment want het is algemeen geweten dat ons ma honden, evolutief gezien dan toch, ergens tussen de eencellige amoeube en het stinkdier plaatst.

Mijn Mete Reevie is heel knap en lief en vooral ook de max want zij gaat speciaal voor mij een café beginnen waar je niet mag roken, waar er melk op de kaart staat, fruit- en groentenpapjes, en waar het hele plafond bestaat uit één grote babygym. HOE COOL IS DAT? I looooooooove her!

By the way, als jullie mijn tweede zin herlezen, dan zullen jullie opmerken hoe ik probleem- en vooral foutloos de woorden noemen en heten in één zin gebruik. Dat heeft ons ma er nu al ingedrild bij mij. Griezelig hé? DE FREAK!

Lou xxx

To boerka or not to boerka?

"Diversiteit is realiteit".

En dus pas ik mij aan.

Ziehier mijn versie van de boerka.

't Is schoon, 't is warm en 't bedekt lelijke melkkorsten...

Meer moet dat niet zijn!

Salam!

Fati-Lou xxx

P.S.: Durft lachen en ik stuur mijn negen broers op u af ;-)!

My room... in the middle of our house!

Na een dikke 12 weken denk ik dat ik de wereld een beetje begin te snappen... of dan toch ons ma en onze pa. Die zijn namelijk fan van operante conditionering.

"Operante wadde"?

' t Komt hier op neer... telkens ik iets tegen mijn zin doe, word ik beloond en telkens ik iets naar mijn zin doe, word ik gestraft. Voor mijn laatste wapenfeit -ik slaap al een hele week van elf uur 's avonds tot zeven uur 's morgens (boooooooooring, zucht!)- hadden mijn verwekkers een kingsize bed achter de hand, minstens vijf keer groter dan de wieg waar ik tot voor kort mijn nachten in moest slijten. Praaaaaaaaaachtig!

Mijn kamertje is nog niet helemaal af -mijn boeken staan nog niet op mijn rek en ik zie nog nergens een MacBook Pro, een Playstation en een WII- maar als ge efkens meekijkt, krijgt ge toch al een idee van mijn micro habitat.

By the way, ons moeder heeft iets met herten. Overal waar ik kijk, moet ik op zo'n beest zien. 't Zou Bambi zijn, een hersenspinsel van Walt Disney. Of ik dat filmpje eens niet mag zien? Ons ma zegt dat ge 90 jaar moogt zijn, "wat zeg ik, honderd jaar", en dan nog zijt ge niet klaar voor Bambi. Bambi is een emotionele rollercoaster te vergelijken met vallen met uw bakkes eerst (ook al zat de choco aan de andere kant), ne splinter op uw netvlies en het volledige MacGyver zakmeskit in uwe rug.

Zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb. Allez, courage... moest ge het toch eens willen proberen. Maar kijk eerst even mee!

Hier is mijn bed:

En hier mijn huisdier:

Mijn licht in de duisternis:

En mijn TV-icoon uit de jaren 80:

De Swa

Ziet ge dat triestig groen plantje achter mij? Dat is de Swa (of François als ge streken hebt), een sociaal experiment van mijn ouders. 't Zit zo... in feite kan mijn moeder niks in leven houden. Geen hond, geen kat, geen cactus, nee zelfs geen spaghettisaus in de vriezer houdt ze vers. En dat, mijn beste vrienden, is een zeer sterk tegenargument bij het op de wereld zetten van klein mannen. Dat moet een leven lang meegaan want 'A Lou is not for Christmas'... AH NEE!

En dus besloten ze ruimschoots voor mijn komst de Swa te adopteren. Bij wijze van oefening...
Nu moet ik zeggen, ze hebben dat niet slecht gedaan. De Swa staat nooit droog en van tijd tot tijd krijgt hij zelfs meststoffen toegediend. Voor mensen die in 't stad wonen, is dat niet slecht! Maar tegenwoordig, sinds ik er ben, verliest de Swa al eens een blad en hier en daar krijgt hij een gele vlek. Nu, zelf kan ik daar alleen maar om lachen, dat ziet ge wel, want als de Swa morgen zijn geest geeft, dan krijg ik volgend jaar een echte kerstboom met lichtjes en een piek en alles erop en eraan.

AHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA-Erlebnis... (Oftewel: Maar nu valt mijne frank, begot!)
'Mamaaaaaaaaaa, ik heb zo'n doooooooooorst!!!'
(scandeert u even mee?) GEEF MIJ AL HET WATER... DE SWA KOMT LATER, GEEF MIJ AL HET WATER... DE SWA KOMT LATER, GEEF MIJ AL HET WATER... DE SWA KOMT LATER... MWOEHA-HAAAAAAAAA!

Lou-dipouscomplex

Hier lig ik bij mijn mama. Die bestaat voor 80 procent uit pluche en 20 procent uit kuiken.... zoooooooo zacht is niemand! En is het jullie al opgevallen hoe mooi Venetiaans blond ik ben? Het is werkelijk prachtig! En gezien mijn prille levensmaanden heb ik nog niet eens een persoonlijkheid kunnen onwikkelen. Een persoonlijkheid, laten we wel wezen, die in niets zal moeten onderdoen voor mijn oogverblindende verschijning... 't Zal later aanschuiven worden voor Lou Hoyberghs! Wat zeg ik? Ik ben nu al een babe magnet! Maar geen enkele vrouw kan tippen aan mijn mama. Nee echt, zelf zal ze het in alle talen bestrijden, want mijn mama is heel bescheiden, maar vooral ook geniaal en lief en grappig. En ondergewaardeerd, niet normaal!

Enfin, ik vind... als jongens met jongens en meisjes met meisjes mogen trouwen, dan mag ik met mijn mama trouwen. Tenzij mijn papa mij voor is, de SNOODAARD! Daar ga ik snel een stokje voor steken... Vadermoord met urine als het ultieme wapen, HA HAAAAA, geen enkele vrouw valt op mannen wiens hemd ruikt naar pipi. Nu nog leren mikken... ;-)

Lou dans l'eau

"We meugen ons toch wassen hé menier..."

ZZZZZZZZZZZZZZ

'Met elf weken zouden zelfs de moeilijkse zuigelingen vaster moeten slapen', aldus een van de vele boeken die al drie maanden lang mijn nachtkastje bevolken. En jawel, het wonder is geschied, onze Lou, vandaag elf weken en vijf dagen, heeft vannacht geen kik gegeven. Ik daarentegen heb geen oog dichtgedaan, wachtend tot junior Hoyberghs zich zou melden om drie uur, half vijf en half zeven... de gebruikelijke tijdstippen waarop hij 'acte de présence' maakt. Ik overweeg sterk om Hypnos, de God der slaap, vandaag een offer te brengen. Maar wat eet of drinkt zo ne keirel? Temesta, Morfine, Rohypnol? In ieder geval toch geen fles Bordeaux en een halve kilo Leonidas?

Anyway, vanavond proberen we het opnieuw. En wat u, trouwe lezer, betreft... binnenkort ben ik uitgeslapen en fit terug van de partij op al uw diners, brunches, kwisavonden, kroegentochten en cinefiele dan wel theatrale vertoningen. Maar tot het zover is... zzzzzzzzzzzzzzzzzzz.... Slaap ze!