Moederschapsrust... een term die definitly door een man moet zijn uitgevonden! Wij moeders, vooral dan die van de kraakverse soort, weten namelijk maar al te goed dat rust voltooid verleden tijd is tijdens die eerste zes weken harde kraamtijdlabeur. Natuurlijk sta je elke drie uur op om je hulpeloze spruit van pap en pamper te voorzien, maar dat is klein bier tegenover de algehele bedrijvigheid die je je eigen moet maken in time management. Schiet je in deze tekort, dan loop je als nieuwbakken moeder minstens zes weken uitsluitend in kamerjas rond, krijg je je tanden slechts om de twee dagen gepoetst, eet je enkel wat aan huis geleverd wordt en stapelt het stof zich in je woonkamer op tot industriele hoeveelheden. Je leest geen kranten meer, krijgt je mails niet geopend, je blog niet geupdated en je haar niet gekamd. Ondertussen is het een en al geloop naar de dokter, het ziekenhuis, de apotheek en het ziekenfonds. En oh ja, past het als we vanavond met vijf man op bezoek komen?
Zuuuuuuuuuuuuuuuucht!
Is het het moederschap onwaardig om stiekem naar je oude leventje te verlangen? Je werk, je collega's, je vrienden, ja zelfs onmogelijk te halen deadlines...? Je uurtjes slaap, je relatie (God ja!) en een huis zonder op elke verdieping een verzorgingskussen, pampers en zalf tegen rode billetjes?
Gelukkig lees ik in alle boeken over het nieuwbakken moederschap dat het helemaal normaal is dat je die eerste zes weken nergens toe komt. Ook van mijn vriendinnen hoor ik gelijkaardige verzuchtingen.
Er zit dus maar een ding op en dat is geduldig wachten en doorbijten tot na een week of zes de hemel opklaart en de donderwolken roze kleuren. Ondertussen zullen we maar denken dat rust roest.
En nu is het alweer Lou-time, want die test zijn longetjes... en het geduld van de buren ;-)
Tot binnen een week of drie, jongens!
1 jaar geleden
