Dat onze Lou een vrolijk ventje was, zoveel is al gebleken tijdens zijn eerste levensweken, maar ook alles wijst erop dat onze Lou wel eens 'van de familie' zou kunnen zijn ook. Gay dus..., niet in de betekenis van vrolijk. Welke argumenten ik daartoe aan te dragen heb? Wel, eerst is er het gegeven dat onze Lou via den keizerlijken weg ter wereld is gekomen... de meest elegante weg, zeg maar. En is elegantie niet per definitie onrijmbaar met een stevige portie testosteron?
Dan zijn er nog zijn meter en zijn peter, respectievelijke aanhangers van de vrouwen- en de herenliefde, en zijn nonkel Raf, ook niet meteen een schoolvoorbeeld van katholiek fatsoen.
Bovendien weigerde hij van in den beginne om van de borst te drinken, wat op zijn minst als verdacht moet geklasseerd worden.
Maar last but not least, en dit zou wel eens het meest doorslaggevende argument kunnen zijn, kakte onze Lou vanaf zijn eerste levendag op de meisjes. Meer bepaald op Magalie, nochtans de beste vriendin van zijn vader (en ook van zijn moeder, maar dit geheel terzijde). Nog meer bepaald ging het om meconium, zijn allereerste stoelgang, los door zijn pamper heen. En zo gebeurde het dat ik mij vanaf de eerste avond na zijn geboorte heb kunnen verontschuldigen voor mijn nageslacht. Bij deze nogmaals sorry Magalie, ik bekijk of onze 'familiale' meconiumvlekken dekt ;-).
